¹kanonik/o ^JED

1.

Honora titolo donebla de episkopo al pastro alligita al katedralo por reciti la publikajn preĝojn kaj konsili la episkopon: la kanoniko de Notre-Dame, ekslakeo de l’ kardinalo, rekomendis lin al Lia Kardinala Moŝto, kiel homon fidelan [1]; episkopoj, kanonikoj, ⫽ kaj abatoj kaj monaĥoj ⫽ […] ĉiuj estas niaj predoj [2].

2.

Membro de kapitulo (kanonikaro): la kanonikoj de Prago kaj de Vyšehrad sendis al Konstanco liajn malamikojn, kiuj abomenis neniun rimedon por makuli la honoron kaj la bonan nomon de Hus [3]; al la bretona reĝo Salomon (857-874) oni aljuĝas la fondon de gimnazio por kanonikoj [4]; kanonikoj de Varmia Diocezo serĉante lokon por konstrui kastelon trovis ĝin inter arbaroj, lagoj, ĉe rivero, en 1346 oni komencis konstruadon [5].

(en la romkatolika kaj anglikana eklezio) Kapitulo, diversgradaj klerikoj kune prizorgantaj la liturgion de preĝejo: en la kanonikar-domo de la gotika monaĥejo estas la tombo de la nekonata soldato de Portugalio [6].

Kristana korporacio (kolegiato aŭ ordeno) kune kun ties posedo da tereno kaj domoj, kutime fondita de nobelo kaj administrata de kanonikaro sub preposto: en 1436 duko Adolfo la 2-a Kleve translokigis la kanonikejon de Zyfflich al la paroĥa preĝejo de Kranenburg, kiu en tiuj ĉi jardekoj estis novkonstruata per monrimedoj el la Krucopilgrimado je Kranenburg [7]. kapitulo¹

Preĝejo sub gvido de kanoniko: Binche allogas la turistojn per siaj historiaj kaj arkeologiaj vidindaĵoj: remparo, urbodomo, kanonika preĝejo [8].